Syrenki - kontynuacja forum "Usunięcie macicy i co dalej?"

Iwonko

Mężczyzna prosi kioskarkę o paczkę prezerwatyw. Ogląda ją dokładnie i pyta, czy są elektronicznie testowane.
– Niech pan ich nie bierze – radzi mały chłopiec stojący tuż za nim – one spadywują!

Dobre

na poprawienie wieczornego nastroju..

"Rasowy nauczyciel"

Historia rogali świętomarcińskich.
z Poznania...

Wiele lat temu w Poznaniu mieszkał pewien piekarz.
Nie był zbyt bogaty, ale za to bardzo pobożny. Pewnego razu kiedy zbliżał się
odpust w pobliskiej parafii Św. Marcina postanowił dokładniej poznać dzieje
świętego. Historia bardzo poruszyła piekarza. Chciał wziąć przykład ze św. Marcina,
który podzielił się z żebrakiem swoim odzieniem.
Jednak biednych w Poznaniu było dużo, a piekarz miał tylko jeden płaszcz.
Postanowił więc zrobić to co umiał najlepiej, a więc rozdać ubogim swoje wypieki.
Tego też dnia położył się wcześniej spać bo nazajutrz był odpust i czekał
go bardzo pracowity dzień przy wypiekach.

W nocy miał bardzo dziwny sen. Usłyszał tętent konia, a chwile później
nadjechał jeździec. Rycerz spojrzał we śnie na piekarza i uśmiechnął się.
Jeździec nie odezwał się nawet jednym słowem, ale w sercu piekarz wiedział,
iż jest to św. Marcin. Kiedy rycerz odjechał piekarz ujrzał na bruku lśniącą podkowę.

Rankiem mężczyzna zabrał się do przygotowywania wypieków pysznych bułeczek.
Bułkom nadał kształt podkowy, którą widział we śnie, a wypełnił je
słodkim nadzieniem z białego maku symbolizującym czystą duszę Św. Marcina.
Od tej pory już co roku wypiekał pyszne rogale, a po jego śmierci tradycje
przejęli inni piekarze. Tradycja ta trwa do dziś,
a bułki te noszą nazwę rogali świętomarcińskich.

Iwonko .....wielki szacun jestem pod wrażeniem

I ja dziękuję Ci Iwonko, bo właśnie z mężem zastanawialiśmy się nad historią rogali świętomarcińskich

Nie ma za co Olikk,Grażynko tak mi wpadła historia i się nią podzieliłam..

Wzięło mnie na wspominki.....przeglądałam gazetowe forum.
A to tak urodzinowo, wspomnieniowo....


Stoi na stacji lokomotywa Forum Syrenek się nazywa
Wagony do niej podoczepiali…mięśniaki, polipy mnogość detali
Każda już tutaj słowo wyrzekła
Każda coś co w sercu na dnie…wyszepta
I toczy się forum nadzieją pędzone
I pędzi wciąż dalej..bo ciągle ktoś woła
Kręcą się kręcą życia naszego koła
Na czele pociągu Olikk stoi mężnie
A za nim reszta wygina się prężnie
I płyną radości z ust wszystkich syrenek
Kto wpada i patrzy…miłości strumienie
Wciąż płyną i płyną i krzepią każdego
Nie jeden zapyta a po co dlaczego?
A po co a na co komu tak trzeba?
Bo nasze Anioły wprost z forum wprost z nieba
Co swoje przeżyły każdemu nieba chylą
Bo choćby na krótko..ktoś wpadł tu przed chwilą
Pokrzepić, pocieszyć bo taki nasz cel
Nieważne, że nieraz już moży nas sen
Pijemy wciąż kawke…i kawe za kawą
By opowiedzieć choć jedną historię ciekawą
By odwieść od myśli ponurych i złych
By radość budować i przyszłość dla tych
Co nadal nie wierzą, że można choć ciut
Tak bez niczego wlać w serca komuś miód
Że można pomagać każdemu z uśmiechem
I dzielić się wiedzą jak powietrza oddechem
Że można i trzeba być tu na tym forum
Bo niejedna czuje się tu lepiej niż we własnym swoim …domu.